- procurator
- prōcūrātor (the first o short, Ov. A. A. 1, 587), ōris, m. [procuro], a manager, overseer, superintendent, agent, administrator, deputy, procurator, keeper.I.In gen. (class.):II.
procurator peni,
Plaut. Ps. 2, 2, 14:procurator, alieni juris vicarius,
Cic. Caecin. 20, 57:agere aliquid per procuratorem,
id. Att. 4, 16, 9 (15):regni,
a viceroy, Caes. B. C. 3, 112:curatori aquarum procuratorem subicit,
Front. Aquaed. 105:aviarii,
Varr. R. R. 3, 6:procurator nimium procurat,
Ov. A. A. 1, 587:esse procuratorem in rem alicujus,
Dig. 3, 3, 29:procuratorem facere,
ib. 4, 4, 24.—In partic.A.A manager of an estate, a steward, bailiff (class.; cf.B.villicus),
Cic. de Or. 1, 58, 249:procurator rationes accipiebat,
Petr. 30; Paul. Sent. 1, 2, 3; Vulg. Matt. 20, 8.—In the time of the emperors, one who had charge of the imperial revenues, an imperial collector, Tac. A. 12, 60; Suet. Claud. 12; id. Calig. 47; id. Vesp. 16; Plin. Pan. 36, 3.—Esp., in a province:C.Judeae,
Tac. A. 15, 44:Asiae,
id. ib. 4, 15:Aegypti,
Suet. Ner. 35:Galliae,
id. Galb. 12;or in a city: urbis,
id. Caes. 79:ludi,
Tac. A. 11, 35.—An agent or attorney to conduct an action at law, Just. Inst. 1, 6, 5; Gai. Inst. 4, 82; 84.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.